تئاتر هوش مصنوعی؛ ۵ دیدگاه برتر درباره هنر دیجیتال اجرا

تئاتر هوش مصنوعی بخشی نوظهور در تقاطع هنر پرفورمنس و سیستم‌های محاسباتی است. در این نوشتار، پنج دیدگاه راهبردی درباره تئاتر و هوش مصنوعی معرفی می‌کنیم؛ از ساختارهای گسسته تا اجراهای تعاملی مبتنی بر الگوریتم.

تاریخ انتشار : پنج‌شنبه 28 فروردین 1404
174 بازدید

تئاتر هوش مصنوعی؛ ۵ دیدگاه برتر درباره هنر دیجیتال اجرا

پیشینه تاریخی؛ از پروژکتور تا کد صفر و یکی

تئاتر از اوایل قرن هفدهم (ساباتینی 1638) تا دهه ۱۹۲۰ (پیسکاتور) از رسانه‌های نوری استفاده کرده است. تئاتر هوش مصنوعی ادامه‌ی این مسیر است، جایی که رسانه دیجیتال و محاسبات در خدمت خلق اجرا قرار می‌گیرد.

گسست‌ها و تغییر حالت‌ها؛ تئاتر و معماری تورینگ

کامپیوترها ماشین حالت‌های گسسته‌اند و در تئاتر نیز اشیاء و میزانسن با نقشی انتزاعی تعریف می‌شوند. این اشتراک ساختاری، یک زمینه فلسفی برای تئاتر هوش مصنوعی فراهم می‌آورد.

مجموعۀ حالات و تماشاگر هوشمند

تئاتر اجازه شکل‌گیری حالات احتمالی را می‌دهد و هوش مصنوعی نیز با مدل‌سازی این احتمالات سروکار دارد. هر دو بر درک تعامل سیستم کنترل‌شده با محیط بیرونی تمرکز دارند.

نمایش بیگانه‌سازی؛ از برشت تا اجراهای معاصر

برتولد برشت با مفهوم Verfremdungseffekt نقشی کلیدی در تئاتر گسسته‌ایفا کرد. در تئاتر هوش مصنوعی نمونه‌ای از این بیگانه‌سازی را می‌توان در نمایش‌هایی دید که فرآیند هوشمند شدن اجرا را آشکار می‌سازند.

نمونه معاصر؛ نمایش Anthroposcene و هوش مصنوعی

در نمایش Anthroposcene، هوش مصنوعی زباله‌های صحنه را به تصاویر ماهواره‌ای تبدیل می‌کند. در این اجرا، سیستم، اجراگر و تماشاگر را در یک حلقه بازنماییِ واقعیت و مصنوعی به هم مرتبط می‌سازد.